سال ها با جور لیلی ساختی

۱٤ اردیبهشت ۱۳۸٩

امروز جلسه شورای شهر در جریان طرح موضوع نظام مهندسی ساختمان، شلوغ  و تا حدی هم جنجالی شد.

شورای شهر از 2 سال قبل طی مصوبه و تفاهم نامه ای، سازمان نظام مهندسی ساختمان را مسئول نظارت فنی بر ساختمان های تهران و شهرداری را موظف به همکاری از طریق ایجاد دفاتر الکترونیکی خدمات شهرسازی و اجرای دقیق طرح تفصیلی شهر تهران کرد.  

قرار شد برای هر ساختمان یک شناسنامه فنی صادر شود و سازمان نظام مهندسی در مرحله اول با ساختمان های دارای بیش از 3000 متر زیربنا اجرای مصوبه را آغاز نماید. امروز اولین شناسنامه فنی در حضور اعضای شورا و سازمان نظام مهندسی و  شهردار تهران اعطا شد.

در اجرای این مصوبه مشکلاتی در هماهنگی بین شهرداری و سازمان نظام مهندسی به وجود آمده  که در جلسه امروز شورا منجر به برخورد لفظی میان آقای قالیباف و آقای غرضی رییس سازمان نظام مهندسی شد. البته قضاوتی در مورد این مشاجره ندارم و فکر می کنم هر دو طرف می خواهند کار به بهترین کیفیت صورت بگیرد. در اینجا می خواهم از زاویه دیگری به سخنان آقای غرضی بپردازم.

مهندس غرضی که در دوران مهندس میرحسین موسوی نخست وزیر امام، در سمت وزیر نفت و سپس وزیر مخابرات کار کرده است،  مطالب خود را با این شعر آغاز کرد که:  

سال ها با جور لیلی ساختی /  من کنارت بودم و نشناختی

او با ذکر مثالی از دوران وزارت خودش تاکید داشت که مردم از پیشرفت و تکنولوژی استقبال می کنند  و می گفت در  دوره اولی که وزارت نفت بودم 10 هزار مشترک گاز بیشتر نداشتیم ولی به رغم مشکلات کار کردیم و آن را توسعه دادیم. به طوری که حالا حدود 15 میلیون مشترک گاز در کشور وجود دارد. مهندس غرضی می خواست بگوید مردم از اینکه ساختمانشان براساس مقررات ملی خرید و فروش شود و ملاک و میزان در این مورد تکنولوژی و استانداردهای مطلوب ساختمان سازی باشد، استقبال  می کنند.

غرضی البته به مشکلاتی که بر سر راه توسعه میادینی مانند عسلویه در سال های اخیر ایجاد شده و تمام تلاش های قبلی نیز راکد مانده، اشاره ای نکرد.

او در میان سخنانش  به آیه زیبایی از قرآن کریم نیز اشاره کرد که:  

لایحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم و کان الله سمیعا علیما/  خداوند بدگویى بلند و آشکار را دوست ندارد جز براى کسى که بر او ستم رفته باشد، و خداوند همواره شنوا و داناست

پس از صحبت های مهندس غرضی، بعضی از اعضای شورا برای صحبت وقت گرفتند. نوبت به من که رسید آقای مهندس چمران خواست بقیه بحث به یک شنبه موکول شود. اما من بر صحبت کردن مصر بودم و مطالبم را بیان کردم. از جمله اینکه:

 ما باید از نهادهای مدنی حمایت کنیم. سازمان نظام مهندسی یک نهاد برخواسته از مردم، مستقل و برگزیده از میان هزاران مهندس است، بنابراین باید حمایت شود. شورا و شهرداری هم نهادهایی مدنی هستند. باید مشکلات و اختلافات را حل کنیم تا با هم افزایی در این زمینه در واقع به تقویت نهادهای مدنی کمک کرده باشیم. در این زمینه البته باید نظر نظام مهندسی را به اهمیت حفظ محیط زیست جلب کنیم. یعنی به مواردی مانند مقررات ملی ساختمان (مبحث 19) در خصوص انرِژی، سیستم تصفیه فاضلاب، مدیریت پسماند، تخلیه و بازیافت نخاله، کاهش آلودگی صوتی  در مراحل ساخت و ساز و ... که عدم توجه به اینها می تواند همسنگ زلزله های مهیب (البته در درازمدت) آسیب های غیرقابل جبرانی به شهر وارد آورد.  

این یادداشت را گذاشتم تا بر چند نکته پافشاری کنم: یکی اهمیت نهادهای مدنی. دوم، ضرورت استقبال مردم از پیشرفت ولو اینکه مشکلاتی در سر راه باشد و سوم یادآوری زحمات کسانی که سال ها برای این کشور کار کرده اند و اکنون  عده ای تلاش می کنند که آن دوران را از صفحه روزگار پاک کنند.

اما آیا می توانند؟