بهشت وانگاری ماتای

سال 2004 در اجلاس زنان رهبر محیط زیست دنیا در کنیا بودیم که خبر اعطای جایزه صلح نوبل به خانم وانگاری ماتای رسید.

وانگاری در میان جمع بود. او پس از سال ها تلاش و فداکاری برای صلح و محیط زیست به عنوان اولین زن افریقایی دریافت کننده جایزه صلح نوبل مطرح می شد و حقش هم بود. خانم ماتای با ایجاد جنبش کمربند سبز از سال 1977 ميلادي و كاشت درخت و توسعه مناطق جنگلي ضمن جلوگيري از تخريب محيط زيست، توانسته بود به بهبود شرايط اجتماعي فقرا به خصوص روستائيان كنيايي كمك شایان توجهی كند. وانگاری در مقابل اقدامات ضد محیط زیست دولت ها در کشورش ایستادگی می کرد و به طور مثال در جریان اعتراض به برج سازی در داخل یک پارک مورد اهانت و ضرب و جرح قرار گرفته بود. نهضتی که او بر پا کرد تحولات عظیمی را در افریقا به وجود آورد و فعالیت های او سبب شد برای اولین بار جایزه صلح نوبل به یک فعال زیست محیطی داده شود. بعدها در سال 2008 نیز در یکی از همین درگیری ها دچار صدمه و آسیب شد.  

خبر اعطای جایزه صلح نوبل به وانگاری، شور خاصی به فضای اجلاس بخشید. هر کسی به نحوی به او تبریک می گفت و از تلاش هایش تقدیر می کرد. من هم این تبریک را با هدیه یک بج که تصویر قله دماوند بر روی آن بود و سنجاق آن به لباسش تبریک گفتم.

البته وانگاری ماتای را از قبل می شناختم و این اولین اجلاسی نبود که با هم در آن شرکت می کردیم. او به واقع زحمات زیادی کشیده بود و شایستگی دریافت چنین جایزه ای را داشت.

دیشب که خبر درگذشتش را شنیدم اول از همه به یاد حرف هایی که در آخرین دیدارمان درباره بهشت می زد، افتادم. می گفت:  نشانه هایی که خداوند از بهشت به عنوان پاداش انسان های خوب می دهد درخت و رود و طبیعت بکر است. چگونه است که ما نمادهای بهشتی زمین را نابود می کنیم، ولی انتظار داریم به بهشت خداوندی دست یابیم؟

وانگاری ماتای پس از سال ها تلاش و فداکاری برای صلح و محیط زیست در سن 71 سالگی به سوی همان بهشتی که دوست می داشت، رفت. 71 سال برای زنی که خستگی را نمی شناخت و لحظه ای آرام نداشت سن زیادی نیست. اما گویی بهشت موعودش بیش از این طاقت انتظار نداشت.