اصلاحات زنده است

هفته گذشته مصاحبه ای با روزنامه شرق داشتم. در این پست نکاتی از مطالب مطرح شده در آن مصاحبه را می آورم:

·        در مفهوم پیروزی و شکست تفاسیر زیادی می توان داشت. باید دید پیروزی یا شکست در کجا قراردارد. غلبه ظاهری و مقطعی یک جناح سیاسی بر امور کشور و در دست گرفتن قدرت دلیل نمی شود تا گمان بریم که یک جناح کاملا به پیروزی رسیده و توانسته تفکراتش را نهادینه کند.

·        با وجود همه تلاش های صورت گرفته در خصوص حذف اصلاح طلبان و محدود کردن افراد و چهره های سرشناس آن و تمام مشکلات پیش روی این جریان  و همچنین حذف از تمامی ارکان قدرت  و یکدست شدن آن، عقلای جریان مقابل متوجه شده اند اصلاحات غیرقابل حذف و یک ضرورت برای بقای آینده ایران است.               

·        مبانی انقلاب اسلامی فرهنگی و فکری بود؛ یعنی یک انقلاب نرم و دین ما نیز دینی است که مبنایش انقلاب نرم است که البته طرف مقابل تعبیر جنگ نرم از آن دارد. این حیطه، عرصه و وادی فکر و اندیشه است و کسی که بتواند افکار و اندیشه ها را به شکلی قانع کند و قلب ها را به دست آورد می تواند بر مردم غلبه داشته باشد. در خصوص روش نیز بسط آگاهی ها، ارتقای سطح افکار مردم و محدود نکردن ارتباطات اصلاح طلبان به نخبگان از جمله راه ها و روش هایی است که اصلاح طلبان برای پیشرفت اندیشه های خود به کار می برند.   

·        امکانات اصلاح طلبان برای بسط آگاهی ها همیشه محدود و در حال حاضر بسیار محدود است. به طور مثال ما در بخش رسانه بسیار محدود هستیم  و بسیاری امکانات از ما گرفته شده است. رسانه ملی که دیگر ملی نیست و کاملا جناحی شده و متاسفانه حتی از عهده برگزاری یک مناظره در هفته نیز بر نمی آید، یا توانایی آنکه واقعیت ها و تفاوت های  فرهنگی و اجتماعی کشور را نشان دهد، ندارد و در قالب یک تفکر و اندیشه برنامه سازی می کند. این سبب می شود که اصلاح طلبان کار دشواری داشته باشند و به صورت طبیعی به سوی فضای مجازی و خصوصا شبکه های اجتماعی که از قبل نیز وجود داشته، بروند. البته شبکه های مجازی نیز همواره تحت نگاه امنیتی طیف مقابل بوده، یعنی به آن امنیتی نگاه می کنند. 

·        گسترش شبکه های اجتماعی از منظر اصلاح طلبان به رشد و بالندگی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی منجر می شود که متاسفانه به دلیل همان نگاه امنیتی، این امکان نیز از اصلاح طلبان گرفته شده است. اما مسلم است که برخوردهای دفعی و فراقانونی و اقتدارگرایانه در شیوه ها و روش های اصلاح طلبانه نمی گنجد و نمی توان با این دید وارد عرصه سیاست و رقابت شد. 

·        بسیاری از پیش بینی هایی که اصلاح طلبان در خصوص آینده کشور می کردند مانند بحث تورم متاسفانه رخ داده است. در دولت نهم اقتصاد دانان با تجربه و کاردان در نامه هایی خطاب به آقای احمدی نژاد بسیاری از مسایل را پیش بینی و وضعیت امروز را گوشزد کردند که اگر به آنها توجه کافی می شد مطمئنا وضعیت اقتصادی به این گونه نبود. اکنون نیز اصلاح طلبان با وجود تمام خسارت ها، دلشکستگی ها، لطمات و آزارهایی که به این جریان وارد شد باز حاضر هستند در صحنه حضور یابند و برای بهبود اوضاع تلاش کنند.    

·        اکنون نیز چالش اصلی بحث اجرای قانون است، قانونی را مجلس تصویب و ابلاغ می کند اما دولت به آن عمل نمی کند. از سوی دیگر مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز مصوباتی دارد که در قوه مجریه انعکاس پیدا نمی کند وبه آن بی توجه هستند. بحث قانون گرایی بسیار مهم است و اگر ما نتوانیم مساله قانون گرایی را نهادینه کنیم مشکلات اساسی در فرایند مردم سالاری و دموکراسی خواهیم داشت.    

·        حذف رقیب سبب می شود تا حزب حاکم دچار رکود شود و احساس کند قدرتش مطلق است و چون دو عنصر زمان و محدودیت یعنی زمان پایان یافتن قدرت و محدودیت پاسخگویی وجود ندارد، دچار انحراف می شود. حتی اگر اخلاق گراها هم سر کار باشند باید نظارت وجود داشته باشد. اگر بخواهیم فرمایشات امیرالمومنین را به عنوان منشوری برای ساختار سیاسی در نظر بگیریم ایشان بارها در نامه خود به مالک اشتر به بحث نظارت دقیق و  حسابرسی تاکید کرده اند.

·        نگاه حاکم بر کشور با اصول مندرج در قانون اساسی بسیار متفاوت است. در قانون اساسی جایگاه احزاب کاملا مشخص شده و ما باید به قانون بازگردیم. در مجموع من رکود جریان اصول گرایی را در عدم تحقق وعده ها و شعارهای اصول گرایی،  کمرنگ شدن مباحث اخلاقی و مهم تر از همه حذف رقیب می بینم. 

·        نباید نا امید بود. به گمان من آینده روشنی پیش روست و شرایط دشوار کنونی به گشایش و تحول خوبی در آینده منتهی می شود که البته لازمه اش رشد آگاهی، اندیشه و بینش در بین مردم است. مطمئنا اصلاحات زنده است.