در بانکوک هستم. دیشب پرواز کردم و امروز صبح در جلسه مجمع وزیران محیط
زیست آسیا و اقیانوسیه حاضر شدم.
این اجلاس با حضور معاون دبیرکل سازمان ملل و مدیر اجرایی برنامه محیط
زیست ملل متحد UNEP و وزیران و مقامات
عالیرتبه محیط زیست منطقه آسیا و اقیانوسیه مسایل مهم و بحران های محیط زیستی از جمله
تغییرات آب و هوا و نیز رابطه محیط زیست و سلامت بررسی می کند. 
در جلسه صبح، چشم انداز منطقه ای محیط زیست، ضرورت پیگیری مصوبات اولین
مجمع محیط زیست ملل متحد UNEA و دیدگاههای کشورمان
در این زمینه را تشریح کردم. بعد در ناهار کاری وزیران محیط زیست با موضوع تغییرات
آب و هوا نیز به عنوان سخنران اصلی با اشاره به اجلاس لیما
(cop20) و یادآوری اعلام افزایش میانگین دمای جهانی (در دسامبر
2014 نسبت به 1850) به میزان 875/0 درجه سلسیوس، گفتم که ایران اکنون میانگین 55/1
درجه افزایش را تجربه می کند.
موضوع تغییرات اقلیم به عنوان چالش اصلی ایجاد کننده مشکلات محیط زیستی
جهان، از موضوعات اصلی این اجلاس است و لازم بود تاکید کنم که ایران تا پایان قرن
21 افزایش چهار تا پنج درجه ای دمای هوا را تجربه می کند، در حالی که هدف گذاری میانگین
افزایش دما در جهان یک و نیم تا دو درجه سانتیگراد است.
این در حالیست که در شرایط اقلیمی خشک و نیمه خشک منطقه ما و ایران، هر
یک درجه افزایش دما مترادف با 20-25% کاهش منابع آب و همزمان 6% نیاز به آب بیشتر در
بخش جنگل و کشاورزی است و نیز برابر با دست کم دو درصد کاهش تولید ناخالص ملی در ایران
است.
در این جلسه با اشاره به اینکه گرمایش جهانی و اثرات گسترده آن تقریبا
تمام 17 هدف توسعه پایدار را تحت تاثیر قرار می دهد، گفتم لازم است توافقنامه جدید
در پاریس (COP21) مبتنی بر اصول
و به ویژه محورهای شش گانه دوربان شامل انطباق، انتشار، شفافیت، ظرفیت سازی، تأمین
منابع مالی و انتقال تکنولوژی متوازن باشد و ضرورت توازن در تعهدات را به دو پای یک
انسان تشبیه کردم که برای حرکت رو به جلو باید متناسب با یکدیگر گام بردارند.
در این میان مشارکت ملی کشورها در این زمینه بسیار مهم و جهت دهنده ارزیابی
می شود.
عصر کربن زدایی از انرژی از سال 2050 برای بقای حیات مدنظر است و به فوریت
باید جهان حرکت به سوی اقتصاد کم کربن را به طور مشترک با تلاش جدی کشورهای توسعه یافته
و به دنبال آن کشور های در حال توسعه پیگیری کند.
No comments:
Post a Comment